نتیجه مذاکرات ژنو را می‏توان به این صورت خلاصه کرد: آمریکا و انگلیس: «ایران نباید وقت تلف کند وگرنه ...»، اروپا قاره‏ای: «ایران خواهشا وقت تلف نکند»، آسیا: «ایران هنوز وقت برای تلف کردن دارد»، ایران: «اصولا مذاکره کار زمانبری است». بنابراین عجالتا تمام طرف‏های مذاکره کننده بر سر یک موضوع توافق دارند و آن «وقت تلف کردن ایران» است. اگر از این زاویه به مذاکرات هسته‏ای نگاه کنیم بنظر چیز بیهوده‏آی می‏آید چرا که هر طرفی که دست بالا را داشته باشد بدنبال اتلاف وقت است تا بتواند برتری فعلی خود را به حریف تحمیل کند،‏ اروپا بعد از سعدآباد و ایران بعد از احمدی‏نژاد هر دو همین کار را کردند و می‏کنند.

چالش هسته‏ای بیش از آنکه یک مناقشه فنی باشد آزمونی برای اراده‏هاست. وگرنه چه کسی باور دارد هیچ نوع نظام کنترلی احتمالی که از درون مذاکرات دربیاید بتواند حقیقتا جلوی نیات ایران (حتی اگر ساخت سلاح هسته‏ای باشد) را بگیرد؟ یا چه کسی باور می‏کند که غرب به دادن چیزی فراتر از آنچه ما خودمان بدست آورده ایم به ما راضی شود؟ بعنوان مثال اگر کره شمالی ده سال بعد اراده کند سلاح هسته‏ای بسازد با توجه به تجربه‏ای که در این زمینه بدست آورده است آیا کسی فکر می‏کند این کار بیش از چند ماه زمان خواهد برد؟ البته در عالم سیاست همیشه اسراییلی‏ها واقع‏بین‏تر هستند. آنها در مورد عراق فهمیدند که تنها راه از میان بردن تمام دانشمندان هسته‏ای است. اما حتی چنین رویکردی نیز درباره ایران قابلیت پیاده‏سازی نخواهد داشت. نیروی انسانی ما ثروت اصلی هسته‏ای ماست. حتی اگر تمام تجهیزات هسته‏ای ما با بار کشتی کنند و تحویل دشمن بدهند تا زمانی که این نیروی انسانی زنده است ما همچنان هسته‏ای هستیم. بنابراین مذاکرات هسته‏ای کاری بیهوده بنظر می‏رسد هم برای غرب هم برای ما. مهم این است که آنها به این نتیجه رسیده‏اند که نمی‏توانند با ایران وارد جنگ بشوند بقیه مسایل دیگر جزییات است. تازه فرض کنید جلوی ایران را گرفتید، فردا باید بروید سراغ سوریه و پس فردا لبنان، مساله این است که دانش را نمی‏توانید حبس کنید بقول آلوین تافلر غول هسته‏ای از چراغ خارج شده است بفکر فناوری‏های بعدی باشید شاید بتوانید آنها را در انحصار خودتان نگه دارید.